[ShortFic Silent Hill] Flowers (James/Mary)

[posy]

Title: Flowers
Author: posy
Category: Angst, Tragedy, Hurt/Comfort
Pairing: James Sunderland / Mary Sunderland
Rating: PG
Disclaimer: เจ้าของตัวละครคือค่ายเกม Konami
Summary: เพราะดอกไม้มีชีวิต มันถึงได้เปราะบาง แต่กระนั้น...มันก็เป็นชีวิตที่งดงาม
Poster’s notes: เป็นเรื่องราวของเจมส์กับทัศนคติเรื่องดอกไม้ที่มีต่อแมรี่ของเขานะคะ




ดอกไม้...แทนอะไรได้บ้าง


ความเปราะบาง...ความงดงาม...ความรัก...หรือการมีชีวิต




เจมส์ในวัยแปดขวบจ้องมองดอกเพ็ตทูเนียสีม่วงแดงในสนามเด็กเล่นที่ที่มักบานสะพรั่งช่วงฤดูใบไม้ผลิ เขาชอบเด็ดมันออกมาระหว่างทางกลับบ้าน แต่ละกลีบเย็นและลื่นในนิ้วมือของเขา มันกลายเป็นเมือกสีน้ำตาลอย่างรวดเร็วเมื่อเขาขยี้ เขาปัดมันทิ้งที่หน้าบ้าน ซากสีน้ำตาลร่วงหล่นจากมือเขาสู่พื้นถนน ไม่นานนักมันจะถูกสายลมปลิวพัดจนหายไปจากสายตา และกาลเวลาก็คงทำให้มันสลายไป




ดอกไม้...ช่างแสนเปราะบาง




มีดอกลิลลี่กี่ดอกบนโลกใบนี้?


ถ้านับมันหมดแล้วนำมาหารสาม นั่นคงเท่ากับจำนวนคนที่ชื่อแมรี่


จะมีแมรี่สักกี่คนที่เข้ามาในชีวิตของเจมส์ ซันเดอร์แลนด์ แน่ล่ะ เขายอมรับว่ารู้จักคนชื่อแมรี่มากกว่าห้า


แต่มี 'แมรี่' แค่คนเดียวที่เขาผูกพัน


แมรี่ เชพเพิร์ด ซึ่งอีกไม่นานเกินรอก็จะเปลี่ยนเป็นซันเดอร์แลนด์อยู่ในชุดเจ้าสาว ผมสีน้ำตาลอ่อนรวบไปอยู่ด้านข้าง เธอไม่ใช่คนสวย แต่มีใบหน้าที่นุ่มนวล เขารักรอยยิ้มของเธอ ซึ่งมักทำให้ใบหน้านั้นดูละมุนขึ้นไปอีก -- มือที่สวมถุงมือสีขาวกุมช่อดอกลิลลี่ไว้ข้างกาย บางครั้งเขาเขินอายที่จะสบตาเธอ แต่ก็ดีใจที่รู้ว่าเธออยู่ข้างๆ คล้องแขนเขาไว้


"เชิญเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้"


เจมส์เลิกผ้าคลุมหน้าสีขาวผืนบางขึ้นไปไว้ด้านหลัง ใบหน้าของแมรี่แย้มยิ้ม และนาทีที่เขาโน้มหน้าเขาไปหาเธอ เขาก็ตระหนักตอนนั้นเองว่า...




ดอกไม้...งดงามเพียงใด




"ฉันจะไม่เป็นไรใช่ไหม"


แมรี่ถามเขาเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ เจมส์กุมมือขาวซีดของภรรยาแนบแก้ม แล้วส่งยิ้มให้


"แน่นอน คุณจะต้องหาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณจะไม่เป็นไร"


คำๆ นั้น เขาไม่ได้ปลอบเธอ

แต่เขากำลังปลอบใจตัวเอง


เจมส์เดินกลับจากโรงพยาบาล ท่ามกลางบรรยากาศทึบทึมจากท้องฟ้าสีเทาของฤดูหนาวในแอชฟิลด์ เขาเห็นหญ้าสีน้ำตาลแห้งเหี่ยวแบนราบอยู่ในร่องรอยเท้าที่มีคนเหยียบย่ำ


หญ้าต้นนั้นอยู่ไม่ทันฤดูใบไม้ผลิหน้าแล้ว...


แมรี่เองจะเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า...


"พ่อกำลังทำอะไรน่ะครับ"


ชายวัยกลางผมสีดอกเลายิ้มบางเบา กวักมือลูกชายให้เข้ามาใกล้ เจมส์เดินเข้าไปด้วยความสงสัย กระถางดินเผาสีน้ำตาลวางเรียงรายอยู่รอบกายของพ่อ ดินสีดำในแต่ละกระถางถูกปกคลุมด้วยพุ่มสีเขียวที่แตกใบออกเป็นดอกสะพรั่ง


"นึกว่าอพาร์ทเมนต์นี้ห้ามปลูกต้นไม้ซะอีก" เจมส์พูดหยอก หวนนึกถึงสมัยเด็กในบ้านเล็กๆ หลังเก่าที่อุดมไปด้วยสีเขียวกับพ่อที่ใช้เวลาครึ่งวันหมดไปกับการดูแลต้นไม้เหล่านั้น แต่เมื่อพ่อย้ายมาสร้างอพาร์ทเมนต์ ทิวทัศน์ของเขาก็จืดจางลงอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ


"แค่ไม่มีเวลาหรอก" แฟรงค์หัวเราะ ยื่นกระถางดอกไม้ที่ออกดอกบานสะพรั่งให้เจมส์ดู "พ่อปลูกมาได้สักระยะแล้วล่ะ เป็นไง สวยมั้ยล่ะ"


"หน้าหนาวแท้ๆ ดอกไม้ยังบานอีกเหรอ"


"เอ้า ฝีมือซะอย่าง..."


แฟรงค์วางกระถางดอกไม้นั้นลง แล้วหันไปจัดการต้นอื่นๆ ต่อ เจมส์หยิบกระถางขึ้นมาใบหนึ่ง เป็นกระถางเดียวที่ยังไม่ออกดอก เป็นแค่ต้นอ่อนที่บอบบาง


"ดอกไม้มันก็เหมือนกับความรักนั่นแหละ" จู่ๆ แฟรงค์ก็เอ่ยขึ้น พินิจดอกไม้สีสดในกระถางด้วยดวงตารักใคร่ "ถ้าดูแลดีก็จะอยู่ แต่ถ้าไม่ใส่ใจ มันก็ตาย"




ดอกไม้...ก็เหมือนความรัก


และความรักของเขาคือแมรี่




"คุณมาทำอะไรที่นี่?" แมรี่เอ่ยเสียงกระด้าง


"ผม..." เจมส์กำช่อดอกไม้ในมือ แล้วเอ่ยด้วยเสียงที่ไม่มั่นคงนัก "...ซื้อดอกไม้มาให้คุณ"


เพราะดอกไม้มีชีวิต มันถึงได้เปราะบาง แต่ก็เป็นชีวิตที่งดงาม


เธองดงาม แต่เปราะบาง เขารักแมรี่ และปรารถนาให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป


"ออกไปจากที่นี่ซะ! ฉันไม่ต้องการดอกไม้บ้าอะไรทั้งนั้น ฉันไม่คู่ควรกับมัน -- ระหว่างการรักษาโรคร้ายนี่ ฉันดูเหมือนสัตว์ประหลาด อาจตายวันนี้ไม่ก็พรุ่งนี้ ฉันสงสัยว่าทำไมพวกหมอและพยาบาลทำดีกับฉันนัก บางทีพวกเขาอาจจะพยายามเก็บฉันไว้ก็ได้..."


คำตะคอกของเธอสร้างตะกอนดำมืดค่อยๆ หล่นร่วงหยั่งรากลึกลงไปในใจของเขา...


เป็นอย่างนี้ตลอด...ทุกครั้งที่เขามาเยี่ยม...ตั้งแต่แรก...


"...คุณยังอยู่ที่นี่อีกหรือ!? ฉันบอกให้ออกไปไง! หูหนวกหรือไง!"


ตะกอนอันดำมืดนั้นทับถมกันในใจเขามากเพียงใดแล้ว...เจมส์รู้สึกราวกับมีกรงเล็บของสัตว์ร้ายสักตัวกำลังขูดอกเขาอย่างบ้าคลั่งจากด้านใน


เขาอยากช่วยเธอ...เธอไม่เคยรู้บ้างหรือ...


ทำไมเธอช่างใจร้ายแบบนี้แมรี่


เจมส์ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ข้างเตียง แมรี่มองตามเขา...ดวงตาที่สวยคู่ที่เคยอ่อนโยนนั้นหรี่แคบลง ยิ่งเร่งเร้าสัตว์ประหลาดในอกนั้นให้บ้าคลั่ง ความเจ็บปวดทวีรุนแรงขึ้นราวกับมันต้องการแหวกอกเขาออกมา


"นั่นคุณจะไปไหน"


เขาหันหลังให้เธอ ก้าวฝีเท้ายาวๆ ออกไป ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เขาได้ยินเสียงโครมด้านหลัง พร้อมกับเสียงตะโกนของเธอ แต่เขาไม่อยากหันหลังกลับไป ไม่ต้องการทนฟังเสียงด่าทอที่บั่นทอนจิตใจ แม้ประโยคที่เธอพูดต่อมาจะไม่ได้เป็นเช่นนั้นก็ตาม


"...เดี๋ยว...เจมส์...ได้โปรดกลับมา ฉันไม่ได้หมายความอย่างที่ฉันพูด ได้โปรดกลับมาบอกว่าฉันจะไม่เป็นอะไร"


ผมทำไม่ได้หรอกแมรี่


"กลับมาบอกว่าฉันจะไม่ตาย เจมส์..."


ผมล้าเกินกว่าจะสู้ต่อแล้ว...


"พักเถอะ แมรี่..." เจมส์เอ่ยอย่างอ่อนโยน เอนตัวเธอลงกับที่นอน แมรี่หลับตาลง เจมส์ทอดมองเธอด้วยนัยน์ตายากจะหยั่งความรู้สึก ขณะจัดหมอนให้เข้าที่


สัตว์ร้ายในอกกำเริบอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มันไม่ได้ทำร้ายเขา มันกำลังกระซิบอะไรบางอย่างที่ร้ายกาจที่สุด สิ่งร้ายกาจที่ไม่น่าให้อภัย -- มือที่จับหมอนสั่นระริก ใจปวดร้าวเกินคณานับ...


หลังจากนั้น...เขาไม่รับรู้อีกแล้วแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น...




ดอกไม้ที่งดงาม เปราะบาง และหากยังคงมีคนรัก...นั่นคงเป็นดอกไม้ที่ยังมีชีวิตอยู่


ส่วนดอกไม้ที่เจมส์เคยให้แมรี่ในตอนนั้น เนื่องจากเธอไม่รับมัน เขาเลยโยนมันทิ้งลงถังขยะ ตอนนี้มันคงจะถูกฝังหรือถูกนำไปทิ้งต่อที่ไหนสักแห่ง


แต่ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร...เขาแน่ใจว่าดอกไม้นั้นตายไปแล้ว




บางครั้ง -- เจมส์นึกว่าเธอเป็นดอกไม้


แต่เขามองข้ามความจริงที่สำคัญที่สุดไป


ความจริงที่ว่า -- ไม่ว่าดอกไม้จะแทนอะไรได้ มันก็เป็นแค่ดอกไม้


ดอกไม้ไม่ทำให้เธอหายจากโรคร้าย


ดอกไม้เปลี่ยนอะไรไม่ได้


ไม่แม้แต่การตายของเธอ




จนถึงวันที่เธอไม่อยู่แล้ว...ดอกไม้ก็ยังคงเป็นดอกไม้




-The End-

[Sun The Bones]

บางทีอ่านแล้วน้ำตาคลอหน่อยๆครับ
เป็นอีกมุมของ Silent Hill ที่หน้าสนใจ